Of ik niet wilde meewerken aan een libelle-reportage over jezelf zijn en je te durven tonen zoals je echt bent?
Euh… ja… misschien wel.
Ik had natuurlijk al een blog én een filmpje gemaakt over de schijnbaar banale beslissing om mijn haar niet langer te kleuren en natuurlijk grijs te houden. Als sprankelcoach had dit me heel wat geleerd over hoe je meer en meer jezelf mag zijn en heb ik hier graag over verteld op mijn website. Maar om dit verhaal als Nele in de libelle te zien staan? Mja, dat bracht me wel wat meer uit mijn comfortzone. Ik besloot mezelf toch te stretchen en te springen.
Durven springen
Het begon met de vraag van de redactrice of ze me eens mocht bellen om een paar vraagjes te stellen. Ja natuurlijk mocht dat, en voor ik het wist vertelde ik aan de lijn mijn hele verhaal. Over hoe ik al meer dan tien jaar mijn haar kleurde en mijn grijze haar verstopte. Over hoe ik had besloten om te kiezen voor mezelf en op te komen voor wie ik ben. Over hoe ik minder was gaan werken, mijn eigen coachingspraktijk had opgezet én mijn haar natuurlijk grijs liet. Ik vertelde en vertelde en de redactrice luisterde enthousiast en geïnteresseerd. Het was een fijn en authentiek telefoongesprek. Ik gaf ook nog mijn maten mee, want ja: er hoorde ook een fotoshoot bij!
Durven vertrouwen
De fotoshoot kwam er in een drukke periode, waarin ik van hot naar her rende. Hierdoor kwam ik best wel moe én te laat aan op de set. Dat was eigenlijk niet zo erg want de sfeer was vrij los, maar dat betekende wel dat ik de laatste in de rij was. Voor me zag ik bijzondere dames, met een speciaal verhaal of een mooie uitstraling. En toen kwam de twijfel aan mezelf. Had ik wel zo’n bijzonder verhaal? Had ik wel zo’n mooie uitstraling?
Geschminkt worden was best wel een bijzondere ervaring voor mij. Ik gebruik eigenlijk niet zo vaak make-up en nu was het wel even wennen om opgemaakt te worden. Toen ik naar toilet ging, herkende ik mezelf niet onmiddellijk in de spiegel. Dat was wennen. Maar ik besloot ook van dat moment gebruik te maken om rustig bij mezelf te komen, door diep in en uit te ademen. Met elke diepe zucht kwam ik weer dichter bij mezelf.
Durven hulp vragen
Er lagen kleren klaar. Best wel mooie kleren, maar om de een of andere reden leken ze net niet bij mij of mijn figuur te passen. Ik voelde me er niet zo comfortabel bij, vroeg om iets anders aan te mogen trekken. Ook daar voelde ik me niet zo comfortabel in, maar durfde ik dat nog te zeggen? Het was al zo laat en het zag er naar uit alsof iedereen graag naar huis wou.
Ik vond de moed om te zeggen dat ik me niet zo gemakkelijk voelde en vond steun bij de fotografe. Want eerlijk waar, als je staat te poseren en aan het bedenken bent welke pose je nog kan aannemen met een stoel of een trapladdertje, dan helpt het dat iemand je aanmoedigt.
Als je het ergens moeilijk mee hebt, kan je er maar beter iets over zeggen. Zo geef je mensen ook de kans om je te ondersteunen.
Durven vertrouwen
Na de fotoshoot vertrok ik met een klein hartje. Want hoe gingen de foto’s eruit zien? Welke gingen ze publiceren? Hoe gingen mijn woorden gevormd worden? Ik had er geen controle meer over en moest het loslaten (en laat dat nu net niet zo makkelijk zijn voor een perfectionist).
De tijd hielp een handje. De publicatie van de reportage liet even op zich wachten en zo ging ook het ongemakkelijke gevoel gaan varen. Ik kon wel tientallen worst-case-scenario’s bedenken (gaande van “Ze zullen een lelijke foto kiezen!” tot “Stel je voor dat ze mijn verhaal niet publiceren wegens te saai!”) maar kwam uiteindelijk tot de best-case-scenario. Die best-case-scenario ben je immers zelf, vanuit jouw verhaal en jouw waarheid. Ik wist weer waarom ik deze reportage deed: om mensen te inspireren om ook voor zichzelf en hun natuurlijke schoonheid te kiezen.
Uiteindelijk verscheen de reportage op 27 februari ’19 (klik hier voor de reportage). Het werd een mooie reportage, met een mooi verhaal en een mooie foto. Het was mijn verhaal, maar in iets andere bewoordingen. Mijn foto, maar iets anders dan ik er normaal gezien uitzie (andere kleren, meer make-up).
Maar ik ben wel trots. Trots op hoe ik uit mijn comfortzone kwam en hoe ik mezelf toonde. Trots ook op hoe ik nog eens aan de lijve kon ervaren dat jezelf tonen niet altijd evident is. Jezelf zijn doe je met vallen en opstaan. De ene dag lukt dat beter dan de andere. In de ene context lukt dat ook beter dan de andere. Of bij de ene persoon beter dan de andere. Maar dat is helemaal niet erg en best oké.
Vind jij het soms nog lastig om jezelf best oké te vinden? Dan ben je welkom voor een sprankelgesprek en wie weet kan jij je dan ook meer tonen zoals je bent, vanuit jouw natuurlijke schoonheid!
Tot sprankel!
Nele
Sprankel coaching 