De dag dat ik besloot om mezelf niet meer te verstoppen en me te tonen zoals ik ben

Het was al langer aan het broeien. Ik begon me steeds meer te storen aan de tijd, energie én geld die ik erin stak om mezelf te verstoppen. Om te voldoen aan een ideaal, aan verwachtingen, aan wat ‘normaal’ is. Maar kon ik wel? Durfde ik het wel? Ik moest best wel wennen aan het idee van te veranderen. Polste hier en daar al eens af wat anderen ervan dachten. Maar eigenlijk wist ik dat ik het alleen moest doen en zelf moest beslissen.

Dus stapte ik naar de kapper en zei de magische woorden dat ik mijn haar niet meer zou verven en zou overstappen naar mijn natuurlijke grijze haar. Ze was meteen enthousiast, want ze had me al dikwijls gezegd dat mijn witte haren op mijn leeftijd wel heel bijzonder waren én dat ik er mooi zou mee staan. Dus begonnen we aan mijn ‘overgang’ naar volledig grijs haar.

En hoewel dat misschien wel wat oppervlakkig klinkt en het maar gewoon gaat over ‘haar’, heb ik gemerkt dat het om veel meer dan dat gaat. Het gaat om jezelf durven zijn, jezelf te tonen zoals je echt bent en je hier niet voor te schamen. Meer nog, hier trots op te zijn! Net zoals je kan leren houden van je kwetsbare of gevoelige ‘ik’ en je die niet meer moet wegstoppen. Of misschien zit er wel veel meer creativiteit in jou dan je tot nu toe hebt laten zien, maar durf je dat nog niet helemaal te tonen. Diep vanbinnen voel je wel dat je gewoon jezelf wil zijn. En dat kan zo…

Laat het oude los

Het was het eerste wat de kapster tegen me zei: “Je zal hier wel even door moeten”. Dat was even slikken, want ik dacht meteen aan een grijs kapsel of een mooi grijs kopje. Maar zo eenvoudig is het niet. Eerst moet de oude kleur eruit groeien. En tenzij je als GI Jane met een bros wil rondlopen, betekent dat dus even een overgangsfase van nog de oude kleur in combinatie met het grijze haar.

Dat is niet zo fijn en eigenlijk ook niet zo mooi, vind ik zelf. Ik zou meteen naar het grijs willen overschakelen, ik zou meteen willen dat het in orde is. Net zoals ik soms meteen zou willen dat ik van slechte gewoontes af ben of geen negatieve gedachtes meer heb. Maar zoiets kost tijd. Het kost tijd om nieuwe wegen te bewandelen of om het oude eruit te laten groeien. Het kost tijd om oude patronen te doorbreken en de stap te zetten naar meer en meer jezelf te zijn. In plaats van daar boos om te zijn of jezelf voor de kop te slaan dat je nog steeds die oude gedachten of gewoontes hebt, kan je er ook mild om zijn. Ze mild opmerken, toegeven dat je nog wat tijd nodig hebt om jezelf helemaal te tonen zoals je echt bent.

Gun jezelf de tijd om te wennen aan je nieuwe ik

Wow zeg, wat ben ik de laatste tijd al veel geschrokken als ik mezelf in de spiegel zag. Het strookte nog helemaal niet met hoe ik mezelf zag. Soms vond ik het fijn wat ik zag en soms helemaal niet. Soms ontweek ik de spiegel, soms stond ik minutenlang naar mezelf te turen om alles goed te bestuderen.

Na een paar dagen ging het al vlotter en hoewel ik soms nog schrik, herken ik mezelf weer al meer. Ik zie weer pretlichtjes in mijn ogen en zie het sprankelen.

Wees eerlijk

Toen ik na mijn vakantie terug ging werken, was dat met een (half) grijs kopje. En dat bracht meteen gespreksstof en reactie teweeg! Iedereen leek er wel iets van te zeggen of had er vragen over. Ik heb nog nooit met zo veel mensen over mijn kapsel gepraat.

Het is dan ook niet zoiets dat ik kan verstoppen, dus kan ik er meteen maar eerlijk over zijn. En wat blijkt? Heel wat mensen blijken hiermee te worstelen. “Ik zou dit ook willen doen, maar ik durf niet.” of “Wat ben je moedig.” Wees dus maar eerlijk over wat je meemaakt en waar je mee worstelt. Je kan er nog versteld van staan wie er nog mee worstelt of mee geworsteld heeft, en wie weet kan jij daardoor ook wel iemand helpen.

Vertrouw op jezelf

“Ik vind het zo mooier” of “Dat staat je toch beter” of “Ik zou het zo doen”. Iedereen heeft wel een mening klaar of wil graag zijn advies geven. Dus liep ik een week rond als een kip zonder kop. Want zou ik het zo laten of toch eerder zo kammen?

Tot ik zelf begon te voelen hoe ik het zelf het mooiste vond. Want eigenlijk weet ik dat zelf wel het beste. Vertrouw dus maar op jezelf en je gevoel. Het is even wennen en soms even zoeken, maar diep van binnen weet je het eigenlijk wel zelf!

Leer (opnieuw) van jezelf houden

Het is me dus wat, die overgang naar het grijs! Gek hoe ik hierdoor een nieuwe ik toon en meer mezelf ben. Want eerlijk gezegd is het best wel wennen om te tonen wat ik al meer dan tien jaar verstop. Het voelt toch als een kwetsbaarheid die ik zo maar bloot geef.

Maar het is vooral mooi hoe bevrijdend dit voelt. Ik hoef me niet meer te verstoppen. Niet meer om de 6 weken twee uur bij de kapper zitten, niet meer na 3,5 weken mijn haar zo leggen dat je het grijs niet meer ziet, …

En zal ik je eens wat bekennen? Eigenlijk vind ik het stiekem wel heel stoer om voor mijn 40^e al zo egaal grijs te zijn. Ik ga er meer en meer van houden. Net zoals ik meer en meer ben gaan houden van mijn (hoog)gevoeligheid en kwetsbaarheid, en deze als een kracht heb leren zien. Een kracht die me maakt tot wie ik ben en daar mag ik best trots op zijn. Net zoals jij trots mag zijn op wie jij bent!

Tot sprankel!

Nele